Ergens bij Portugal

Vannacht is de tijd een uur achteruit gegaan. Dat gebeurt nog een paar dagen. Vannacht ook weer. We varen ter hoogte van Portugal. Het schip gaat redelijk hard, want er is een voorspelling van een storm over een paar dagen, vlakbij de Azoren, en die proberen ze voor te zijn. De lucht is meer bewolkt dan gisteren. Maar er is genoeg zon om regelmatig buiten op het dek te zitten. Een schip als dit deint, het gaat van links naar rechts, of moet ik in scheepstermen zeggen: van portside naar starboardside. En het trilt, van de motoren. Maar je wordt er niet ziek op, tenminste, dat moet ik als we toch midden in de storm komen te zitten, dan nog maar zien.

We hebben verstekelingen aan boord: tenminste vier vogels heb ik gezien. Ze vliegen heen en weer over de containers, rusten af en toe uit op het dek (als er niemand is). Het doet me denken aan een verhaal van de man die een paar dagen geleden de metingen verrichtte. Hij zat een keer op een schip naar New York. Er bleek een duif aan boord. Die worden niet vaak zo ver van land gesignaleerd. Hij bleef maar om het schip heen cirkelen. Op een gegeven ogenblik zijn ze de duif eten gaan geven. Hij bleef de hele reis bij het schip. Maar zodra er land in zicht kwam, was ‘ie onmiddellijk verdwenen. Hij ging vast een nieuw leven daar opbouwen.

Het leven aan boord is wat tot rust gekomen. De crew is vriendelijker, heeft de tijd, neemt de tijd. Ik ben vanmorgen met een cadet over het schip gelopen. Die gaf overal uitleg bij. Zo vertelde hij dat er een heel systeem zit, natuurlijk is dat zo, in het plaatsen van de containers aan boord. In de kranen, die de containers verplaatsen (elke container heeft een nummer, dat staat groot op de bovenkant en zijkanten), zitten bovenin mensen die de hele tijd naar beneden kijken, door hun glazen vloer, om elke container op de juiste plek te zetten. Aan de randen van het schip staan nummers, die geven de rijen weer waarin de containers geplaatst moeten worden. Vervolgens is bekend op welke plek in die rij, en op welke hoogte de container komt te staan. Zodat niet bij de eerstvolgende haven de onderste container eruit gehaald moet worden, maar diegene die bovenaan staat.

De ringen op de foto van de zonsondergang waren in het echt niet zo, maar ik moet betalen per Mb die ik verstuur, dus ik moet het formaat van de foto's kleiner maken. Dan krijg je dit blijkbaar.

De oceaan over

Nu even wat meer over het schip. Er zijn vier 2-persoons hutten voor gasten en vier gastenhutten voor 1 persoon. Er zijn 9 verdiepingen of decks, daarbovenop zit nog de brug. En daarbovenop nog het dak met allerlei apparatuur, maar daar mag je niet komen. Er is een lift en een trappenhuis. De gasten zitten op de 8e verdieping. De machinekamer is in principe niet toegankelijk voor gasten. Die mag je als gast alleen betreden met begeleiding. Ik ga dat nog vragen als we op zee zijn, morgen of zo. Ik heb een foto bijgevoegd van de indeling van de dekken. Het rode vlak geeft aan op welke verdieping je bent. In het trappenhuis hangt dit overzicht op elke verdieping.

Er werden vannacht, tot half twaalf vanochtend, containers geladen. Zo’n 280 kwamen erbij. Er zijn nu 2.890 containers aan boord, het gewicht ervan is bijna 26.000 ton. Het maximum aantal containers dat het schip kan meenemen is 3.500. Stel je die eens allemaal voor op een vrachtwagen! Elke vrachtwagen 1. Hoe ver kom je dan?

Nog wat cijfertjes. Ze hebben verschillende soorten olie aan boord:

1. Diesel oil 577 t
2. Heavy fuel oil 1.118 t
3. Lubric oil 66 t
4. Miscellaneous oil 41 t

En twee soorten water:

1. Ballast water 2.883 t
2. Fresh water 297 t

Ik neem ze maar over zoals ze staan in een map op de besturingseenheid op de brug.

In de officieren- en gastenmess ligt linnen op de tafels. Er zijn twee tafels, aan de ene zitten, zoals je al verwacht, de officieren, aan de andere de gasten. Aan onze tafel wordt ook altijd voor 4 personen extra gedekt, maar die heb ik nog nooit gezien. Iedereen komt eten wanneer het hem of haar uitkomt, maar wel binnen een vastgesteld uur. Al de werkenden zijn meestal binnen een kwartier klaar en weer weg, de steward schept er genoegen in, lijkt het, iedereen zo snel mogelijk van eten te voorzien. Aan de tafels heeft iedereen een vaste plek, op die plek ligt elke keer het linnen servet klaar, in een soort mapje, dat al eerder gebruikt is. Na 3 dagen worden ze gewassen.

Als de loods aan boord komt, weten we dat het vertrek nadert. Hij weet precies hoe de vaargeul loopt en wat de lokale regels en gebruiken zijn. Na het vertrek aan het eind van de ochtend uit Montoir zijn we nu dan echt op weg naar de zon en warmte, naar Guadaloupe, terwijl het hier nu aan het begin van de middag ook mooi weer is. Ik heb zelfs even buiten in de zon gezeten. Naast de brug ligt aan beide kanten een open dek. Maar daar kun je wel lekker beschut zitten.

Naar Montoir, Bretagne

Toch alcohol aan boord! Gisteren stond er een fles wijn op tafel bij het diner. Wat een verrassing! Ik moet elke keer dingen aanpassen. In alle papieren stond dat alcohol aan boord streng verboden was. De steward zei dat hij geen wijn schenkt als we in havens zijn, maar wel als we op zee zijn. Er is hier zelfs een winkeltje aan boord, waar je blijkbaar bier en zo kunt kopen. Dat winkeltje gaat pas open als ze in internationale wateren zijn, dan kan er taxfree gekocht worden. Dat duurt dus nog even.

Aan de officier van dienst gevraagd hoe nu de route is. We gaan na de volgende Franse haven, Montoir, allereerst naar Guadaloupe, waar de andere gasten van boord gaan, daarna naar Martinique, Jamaica, Panama en dan Costa Rica, waar ik van boord ga. Als het goed is kom ik op 7 november in Moin aan, de haven van Costa Rica, mooi op tijd voor mijn groepsreis die op de 10^e in de hoofdstad start.

Gisteren nog gesproken met een man die in Le Havre aan boord kwam en slechts meevaart tot Montoir. Omdat dit een nieuw schip is, van juni 2019, in China gebouwd, het is vermoedelijk de tweede reis die het schip maakt, moeten allerlei gegevens verzameld worden. Dat kan alleen als het schip ook vaart. Hij meet van alles door, registreert van alles en levert dan over een week een rapport in. Verder even met de derde engineer gesproken, die is van de elektriciteit. Hij zorgt voor alle verlichting aan boord en de benodigde elektriciteit voor de containers.

Het weer was zonnig, de zee was kalm, de dag rustig doorgebracht. Er is een ‘gymnasium’, waar een paar apparaten staan, o.a. een fiets en een loopband. Op beide apparaten 100 calorieën weggewerkt. Ik groei anders dicht met al dat eten. En een wandeling op het schip gemaakt, met geel vestje aan en helm op. Voor ik ga moet ik me eerst melden op de brug. En er is een zwembad, zonder water nog. Dat komt nog, werd me beloofd.

Gisteren na het eten een mooie zonsondergang meegemaakt. Het leek net of er een roze wolk uit zee opsteeg die naar boven toe langzamerhand kleur verloor.

En hoe is het eten, vroegen Ramon en Lan. De eerste dag lag er alleen maar zoet broodbeleg op tafel, jam, honing, en vers nog warm stokbrood. Nu ligt er nog steeds elke dag vers stokbrood op tafel, met soms een gebakken ei, of worst (brrrr). Maar ik weet inmiddels de weg naar de koelkast waar kaas ligt en yoghurtjes te vinden zijn. Je krijgt hier elke dag twee complete maaltijden, ’s middags en ’s avonds. Zie de foto van gisteren van het menu. Voor de Filipijnen wordt apart gekookt. Die eten vaak liever rijst, werd gezegd.

Le Havre

Het plan was eergisteren om na het ontbijt van boord te gaan en naar Le Havre te gaan. Voor ik vertrok kwam eerst de douane aan boord en later een vrouw van ‘Affaires maritimes’. Direct daarop volgde een oproep voor een immigratie-check. Bijna de helft van de bemanning is Filipijns, de andere helft Frans. Beide groepen zijn ook qua functie strikt gescheiden, je ziet zelden een Filipijn aan tafel in de Officer and passengers mess.

Eerst zou ik met een cadet (iemand die wordt opgeleid tot officier en praktijkervaring opdoet) een taxi nemen, maar toen bleek dat er meer crewleden waren die van boord gingen, zodat we met z’n zevenen in een shuttlebus, die is gratis, naar de stad gingen. Maar voor iedereen zo ver was: het duurde maar en het duurde maar. Maar wachten hoort ook bij het reizen op een schip, heb ik inmiddels begrepen. Eindelijk vertrokken we, maar ik had van tevoren geen plannen gemaakt voor een bezoek aan Le Havre. Dus vroeg ik iemand op straat of er musea waren. Die waren er. Ze hebben een MUMA, doet dat ergens aan denken? Het staat hier voor Musée d’art Moderne Andre Malraux. Er was een overzichtstentoonstelling van Raoul Dufy: ‘Dufy au Havre’. Een van de bekende namen van het fauvisme. Hij is geboren in Le Havre en keerde er na zijn Parijse academietijd weer terug om veelvuldig alles in en om de haven, de zee, schepen, badende mensen, te schilderen. Via bijschriften bij zijn werk, leerde ik dat Le Havre in 1944 bijna helemaal platgebombardeerd is door de Amerikanen. Vandaar dat de stad vrijwel nieuw is, oude huizen waren in het centrum van de stad sporadisch aanwezig.

Terug aan boord voor het diner ontmoette ik dan de twee andere, Franse, gasten. Een moeder met haar volwassen zoon. Ze gingen naar Guadaloupe, zeiden ze. “Wat, Guadaloupe?” Op mijn lijst van havens die we aandoen staat geen Guadaloupe. Ik raakte helemaal in de war. Zit ik op de verkeerde boot? Navraag bij de officier van dienst leerde me dat het klopt wat de andere gasten vertelden. Geen Guatemala en Honduras, wel Guadaloupe en Martinique, en ook Panama komt erbij. Wat hetzelfde blijft is Jamaica en Costa Rica. Gelukkig maar, anders had ik mijn reis in Costa Rica voor niets geboekt. Ik had voor elk van de havens die we zouden bezoeken uitgezocht wat ik daar kon gaan doen (behalve Le Havre dan ?). Ook gaan we eerst nog naar een andere Franse haven in Bretagne. Maar nu weet ik niet wat te doen op de Frans-Antilliaanse eilanden en in Panama!

Ondertussen ging het laden en lossen van containers dag en nacht door. Gevraagd wat ze vervoeren, blijkt dat ze dat nauwelijks weten. Alleen als er gevaarlijke, ontvlambare of toxische stoffen in zitten, krijgen ze dat wel te weten. Er zijn containers waar voedsel in zit, denk ik. Tenminste, er zitten dan ventilatiesystemen aan de buitenkant. En het maakt een hoop lawaai als je erlangs loopt. Ze kunnen worden gekoeld of verwarmd, dat kan ook. Van -30^o naar +30^o. Ook gisteren vertrokken we weer later uit de haven dan eerst aangekondigd. We gaan naar Montoir in Frankrijk.

Gisteren hadden we een aangekondigde ‘verlaat het schip-oefening’. De gasten moeten dan naar de brug en worden door de steward verder geleid. Dat is de standaardprocedure. Maar de steward stond al voor mijn deur toen ik eraan kwam. Ik moest mijn waterpak meenemen, vervolgens moesten we allemaal verzamelen in de gang (zie foto) om naar de lifeboat te gaan. De rest van de bemanning ging verder met de oefening, wij (de gasten) mochten daar afhaken, maar ik had best wel eens in een reddingsboot gewild.

Ramon, voor jou, een foto van een menu, dat ligt bij elke lunch op tafel. Groentegek als ik ben: het enige bezwaar is dat er weinig groenten worden geserveerd.

Naar Le Havre

Gisteren hoorde ik al dat de twee andere gasten op deze reis er die dag nog niet zouden zijn. En hoewel ik dacht dat de reis eerst nog naar Londen en Hamburg zou gaan bleek dat niet het geval. We gingen gisteren naar Le Havre, daar zijn we vanochtend vroeg aangekomen, toen sliep ik nog. Het was lekker stil toen ik wakker werd. We blijven nog tot morgen. Gisteren kreeg ik na het ontbijt eerst een veiligheidsinstructie. Ik moest de signalen leren kennen van de verschillende alarmen, 7 keer kort en één keer lang is een algemeen alarm, bijvoorbeeld voor ‘man overboord’, kort, lang, kort lang, is een ‘verlaat het schip’-signaal en twee keer lang is een brandalarm. Er werd me getoond waar alle veiligheidsmaterialen opgeborgen zijn, waar de lifeboats zijn en hoe ik daar moet komen. Vanzelfsprekend moet ik meedoen als er een oefening is. Mij werd uitgelegd hoe je een zwemvest vast doet en hoe je een waterpak aantrekt. Zie bijgaande foto.

Gisteren bij het ontbijt lag er nog een bunkerschip naast onze boot. En ik sprak een man die ervoor zorgt dat precies opgemeten wordt dat het juiste aantal tonnage olie, deze keer 770 ton, ook geleverd wordt. Hij komt speciaal daarvoor aan boord en vertrekt weer als het bunkeren klaar is. Hij meet begin- en eindstanden en over het verschil moet overeenstemming zijn voordat er wordt afgerekend. Hij bespaart de maatschappij veel geld blijkbaar. Er worden, zo vertelde hij me, twee soorten olie geleverd, gasolie en een olie gemengd met chemisch afval. In Europa moeten ze volgens regels de eerste gebruiken, maar zodra de Europese grenzen voorbij zijn, wordt de tweede gebruikt die veel smeriger en milieuonvriendelijker is. En natuurlijk veel goedkoper. Ze zijn al tijden bezig een wereldstandaard vast te stellen. Maar door de macht van de olieproducerende landen, zegt de man, lukt dat niet zo maar.

Een bijzonder moment was het loskomen van de kade. Een loods was langszij gekomen om de boot een stukje de goede richting in te krijgen, maar verliet ons al snel. We lagen in de haven al vlak bij zee. Zo begon dan het grote ‘onthaasten’. Ik heb een tijdje op de brug gezeten, met een verrekijker, om alle land te zien verdwijnen. De stuurman roept welke koers er gevolgd moeten worden, en dat wordt dan hardop herhaald door een van de andere mannen. Overigens zijn er 30 mannen aan boord en geen een vrouw, behalve ik nu dan. Er is een foto van me gemaakt zodat deze op het overzicht van alle bemanningsleden geplakt kan worden. Gelezen, in ‘Een klein leven’ (dank je wel nog Marjo, mooi boek), en een van de films bekeken die Ramon had gedownload. Verder heb ik nog een wandeling gemaakt over de hele boot, aan beide zijden kun je langs en onder containers doorlopen. Ik moet nog vragen wat er allemaal in vervoerd wordt.

Tot slot, deze keer, wil ik nog iedereen bedanken voor de stimulerende, enthousiaste en leuke reacties die ik hieronder gekregen heb.

Aankomst in Zeebrugge

De reis naar Zeebrugge verliep voorspoedig: de bus naar Antwerpen en de trein naar Zeebrugge, met een overstap in Gent. Geen last van tractoren op de snelweg en natuurlijk ruim de tijd genomen. Ik was er dan ook veel te vroeg. 22.00 uur zou het schip aankomen en ik moest een paar uur stukslaan. Het was nog een eind lopen, met mijn zware bagage, naar een restaurant. Ik belandde in een eetcafé. Dat sloot op een gegeven ogenblik. Na nog ergens wat gedronken te hebben nam ik een taxi naar de haven. Zeebrugge is eigenlijk alleen haven. Bijna iedereen hier leeft ervan. En ze hebben een heel breed strand. De taxichauffeur had een pasje waarmee hij het terrein van de haven kon oprijden. Het immense schip, de Fort Saint Charles, lag er al. Het was toch eerder binnengekomen. De taxichauffeur vertelde dat hij eerder al de loods, die het schip de haven had binnengeloodst, bij het schip had opgehaald.

Na een vlugge rondleiding door de tweede officer (het gaat tot vier), naar de belangrijkste ruimtes op het schip, zoals waar te ontbijten morgenvroeg - om 07.00 uur, niks uitslapen - kwam ik in de mij toegewezen ruime tweepersoonshut. Alles staat verankerd, de stoelen en het tafeltje zitten met haken aan de vloer vastgemaakt, de bureaustoel kan met een elastiek worden vastgezet. Er staat een zithoek, een bureau, er is veel kastruimte en er is een kleine badkamer. Open kasten hebben allemaal een richeltje aan de voorkant. Dichte kasten hebben een sleutel zodat deurtjes niet open kunnen klappen. De ramen zijn aan de zijkant, dus ik heb altijd zicht op zee. Er zijn nog 2 andere gasten aan boord. Die zal ik morgen wel ontmoeten.

De bemanning bestaat uit totaal 30 personen, dat vind ik nog best veel. Er worden momenteel containers van het schip gehaald, het schip trilt regelmatig, In het ‘Passengers Welcome onboard’ in mijn hut staat dat er geen privéinternet is voor passengers. Ik ben dus benieuwd wanneer ik dit bericht kan verzenden. Ofschoon het schip vandaag eerder is binnen gekomen, zal het morgen later vertrekken, niet om 06.00 uur ’s morgens, maar om 10.00 uur. Maar goed, dan kan ik het ook zien vertrekken. Om 06.00 uur slaap ik waarschijnlijk nog.

Dat ik dit bericht kan verzenden, laat zien dat bovenstaande toch niet klopt. Ik kan verbinding kopen.

De laatste voorbereidingen

Flexibiliteit was een belangrijke vereiste voor deze reis. Nu wordt dat deze week al aardig op de proef gesteld. De boot vertrekt namelijk niet morgen, de 16e, maar donderdag de 17e oktober. Maar hij komt al wel morgenavond aan in Zeebrugge. Dus reis ik woensdag langzamerhand via het openbaar vervoer, dat is nog niet zo eenvoudig, naar Zeebrugge. Ik kan in de avond al aanmonsteren en in mijn hut aan boord slapen, de boot vertrekt dan donderdagochtend vroeg.

Ik ben vandaag en gisteren nog druk bezig geweest met de voorbereidingen. Er zijn films gedownload, dat heeft Ramon, mijn zoon, gedaan. Afspeellijsten met muziek zijn gedownload, alle apparatuur is opgeladen: de powerbank, gimball, e-reader, camera. Morgenochtend alleen nog alles inpakken en dan begint het.

Wat ik niet weet, en veel mensen vragen daarnaar, is of en zo ja hoeveel andere gasten aan boord zijn. Dat zie ik wel als ik aan boord ben. Vaak kunnen er maximaal 10 personen mee. Maar misschien ben ik de enige gast, dat kan ook. Wat ook veel gevraagd wordt, is hoe ik er in hemelsnaam toe kom om zo'n reis te ondernemen. En hoe ik weet dat het bestaat, dat je zo'n reis kunt maken met een vrachtschip. De laatste vraag is het snelst te beantwoorden: dat weet ik niet meer, waarschijnlijk heb ik het ergens gelezen en ben ik gaan googlen. Ik ben er al vanaf oktober vorig jaar mee bezig. De eerste vraag vergt een wat langer antwoord: oorspronkelijk was het idee om tot en met september te werken, dan zou een belangrijk project op mijn werk klaar zijn, zou mijn AOW-gerechtigde leeftijd bereikt zijn en zou 'onthaasten' op een schip een prima start van mijn pensioen zijn. Tja, alles loopt altijd anders, de uitvoering van dat belangrijke project is zelfs nog niet eens gestart, maar mijn reis was inmiddels wel geboekt. En nu ga ik dan 8 weken weg en werk ik weer verder als ik terug kom.

In mijn eerstvolgende bericht zal ik laten weten hoe alles er uit ziet aan boord. Daar ben ik zelf heel benieuwd naar. Hoe ziet mijn hut eruit? Wat zijn de faciliteiten aan boord? Soms is er een fitnessruimte, soms een zwembad, een televisiekamer. Hoe zit dat op dit schip? En de allerbelangrijkste vraag voor een mens van deze tijd: heb ik verbinding aan boord?

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Hier blijf je op de hoogte van de avonturen tijdens mijn reis op twee vrachtschepen, allebei van CMA CGM, een Frans bedrijf. Maar het gaat vooral over het leven aan boord van zo'n groot containerschip. Ik vertrek 16 oktober. De route die ik gekozen heb is de zgn. Europe Caribbean Line. De naam kan je misleiden. Ik reis via de Dominicaanse Republiek en Jamaica naar Guatemala, Honduras en Costa Rica. Ik blijf een tijdje in Costa Rica. Dan verlaat ik de ene boot, de Fort St. Charles, en neem twee weken later de volgende boot, de Fort Royal, weer terug naar Europa. In Costa Rica heb ik een groepsreis geboekt van 9 dagen voor de toeristische highlights. Vanaf 16 oktober zul je hier regelmatig, maar dat is mede afhankelijk van de verbinding aan boord, nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest. Als je naar de kaart kijkt kun je beter uitzoomen, dan zie je de hele reis goed. Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ina