Het plan was eergisteren om na het ontbijt van boord te gaan en naar Le Havre te gaan. Voor ik vertrok kwam eerst de douane aan boord en later een vrouw van ‘Affaires maritimes’. Direct daarop volgde een oproep voor een immigratie-check. Bijna de helft van de bemanning is Filipijns, de andere helft Frans. Beide groepen zijn ook qua functie strikt gescheiden, je ziet zelden een Filipijn aan tafel in de Officer and passengers mess.

Eerst zou ik met een cadet (iemand die wordt opgeleid tot officier en praktijkervaring opdoet) een taxi nemen, maar toen bleek dat er meer crewleden waren die van boord gingen, zodat we met z’n zevenen in een shuttlebus, die is gratis, naar de stad gingen. Maar voor iedereen zo ver was: het duurde maar en het duurde maar. Maar wachten hoort ook bij het reizen op een schip, heb ik inmiddels begrepen. Eindelijk vertrokken we, maar ik had van tevoren geen plannen gemaakt voor een bezoek aan Le Havre. Dus vroeg ik iemand op straat of er musea waren. Die waren er. Ze hebben een MUMA, doet dat ergens aan denken? Het staat hier voor Musée d’art Moderne Andre Malraux. Er was een overzichtstentoonstelling van Raoul Dufy: ‘Dufy au Havre’. Een van de bekende namen van het fauvisme. Hij is geboren in Le Havre en keerde er na zijn Parijse academietijd weer terug om veelvuldig alles in en om de haven, de zee, schepen, badende mensen, te schilderen. Via bijschriften bij zijn werk, leerde ik dat Le Havre in 1944 bijna helemaal platgebombardeerd is door de Amerikanen. Vandaar dat de stad vrijwel nieuw is, oude huizen waren in het centrum van de stad sporadisch aanwezig.

Terug aan boord voor het diner ontmoette ik dan de twee andere, Franse, gasten. Een moeder met haar volwassen zoon. Ze gingen naar Guadaloupe, zeiden ze. “Wat, Guadaloupe?” Op mijn lijst van havens die we aandoen staat geen Guadaloupe. Ik raakte helemaal in de war. Zit ik op de verkeerde boot? Navraag bij de officier van dienst leerde me dat het klopt wat de andere gasten vertelden. Geen Guatemala en Honduras, wel Guadaloupe en Martinique, en ook Panama komt erbij. Wat hetzelfde blijft is Jamaica en Costa Rica. Gelukkig maar, anders had ik mijn reis in Costa Rica voor niets geboekt. Ik had voor elk van de havens die we zouden bezoeken uitgezocht wat ik daar kon gaan doen (behalve Le Havre dan ?). Ook gaan we eerst nog naar een andere Franse haven in Bretagne. Maar nu weet ik niet wat te doen op de Frans-Antilliaanse eilanden en in Panama!

Ondertussen ging het laden en lossen van containers dag en nacht door. Gevraagd wat ze vervoeren, blijkt dat ze dat nauwelijks weten. Alleen als er gevaarlijke, ontvlambare of toxische stoffen in zitten, krijgen ze dat wel te weten. Er zijn containers waar voedsel in zit, denk ik. Tenminste, er zitten dan ventilatiesystemen aan de buitenkant. En het maakt een hoop lawaai als je erlangs loopt. Ze kunnen worden gekoeld of verwarmd, dat kan ook. Van -30^o naar +30^o. Ook gisteren vertrokken we weer later uit de haven dan eerst aangekondigd. We gaan naar Montoir in Frankrijk.

Gisteren hadden we een aangekondigde ‘verlaat het schip-oefening’. De gasten moeten dan naar de brug en worden door de steward verder geleid. Dat is de standaardprocedure. Maar de steward stond al voor mijn deur toen ik eraan kwam. Ik moest mijn waterpak meenemen, vervolgens moesten we allemaal verzamelen in de gang (zie foto) om naar de lifeboat te gaan. De rest van de bemanning ging verder met de oefening, wij (de gasten) mochten daar afhaken, maar ik had best wel eens in een reddingsboot gewild.

Ramon, voor jou, een foto van een menu, dat ligt bij elke lunch op tafel. Groentegek als ik ben: het enige bezwaar is dat er weinig groenten worden geserveerd.