Ik was om vijf uur opgestaan. Naar verwachting zou de Fort Royal om 06.00 uur arriveren in de haven van Duinkerken, Frankrijk. En Ramon en Lan hadden aangegeven heel vroeg uit Nederland te vertrekken om ook zo tegen 06.00 uur in Duinkerken te zijn. Ik stond dus al vroeg op de brug, waar tot mijn verrassing deze keer de loods op een hele andere manier aan boord kwam, namelijk met een helikopter. De loods werd aan een touw naar beneden op een van de zijdekken gelaten en stapte zo naar binnen. Dat had ik nog niet eerder gezien. Maar het schip kwam te laat aan. En Ramon en Lan stonden al te wachten. Met de auto naast het schip geparkeerd, dat was wel heel gemakkelijk, kwamen Ramon en Lan aan boord, nog net op tijd voor een ontbijt op het schip. Ik was heel blij met hun komst en dat niet alleen vanwege de openbaar vervoer staking in Frankrijk. Na een rondleiding op het schip zijn we vertrokken.

Dus, nu ben ik weer thuis, heb de verwarming aangedaan, de post doorgenomen, ruim op, heb al weer door de regen gefietst. Gelijk alles wassen hoeft niet, dat kon gewoon aan boord. Af en toe beweegt de vloer nog onder mijn voeten, maar dat zal wel weer snel overgaan. Ik heb nu nog wat foto’s toegevoegd op deze site, die ik natuurlijk eerder had willen laten zien, maar wat door de langzame en slechte verbinding niet lukte, maar ik heb in totaal te veel foto’s om alles door te nemen en nu al een goede selectie te maken.

Ik vond het erg leuk om jullie over mijn reis te informeren. Het gaf mij ook een extra aansporing om vragen te stellen en door te vragen. Ik keek elke keer uit naar jullie reacties: betrokken, opbeurend, meelevend, enthousiast. Bedankt allemaal daarvoor! Vaak was ik overdag al in mijn hoofd bezig zinnen te maken om ze meestal aan het eind van de middag op te schrijven. Ik was blij dat ik in Le Havre nog een klein notitieblokje had gekocht, dat ik eigenlijk voortdurend bij me had en waarin ik vaak even wat opschreef. Geheugensteuntjes, aantallen. Ik moet nog kijken wat ik met alle foto- en filmmateriaal ga doen. Het zal in ieder geval nog even duren voordat ik daar wat van gemaakt heb.

Het gewone leven vangt weer aan!

Dit is het laatste bericht. Ik zal hopelijk velen van jullie binnenkort weer zien. Ik hoef jullie dan geen hele verhalen meer te vertellen, dat is eigenlijk wel jammer, want die kennen jullie nu al.