Per vrachtboot naar Midden-Amerika

Naar Le Havre

Gisteren hoorde ik al dat de twee andere gasten op deze reis er die dag nog niet zouden zijn. En hoewel ik dacht dat de reis eerst nog naar Londen en Hamburg zou gaan bleek dat niet het geval. We gingen gisteren naar Le Havre, daar zijn we vanochtend vroeg aangekomen, toen sliep ik nog. Het was lekker stil toen ik wakker werd. We blijven nog tot morgen. Gisteren kreeg ik na het ontbijt eerst een veiligheidsinstructie. Ik moest de signalen leren kennen van de verschillende alarmen, 7 keer kort en één keer lang is een algemeen alarm, bijvoorbeeld voor ‘man overboord’, kort, lang, kort lang, is een ‘verlaat het schip’-signaal en twee keer lang is een brandalarm. Er werd me getoond waar alle veiligheidsmaterialen opgeborgen zijn, waar de lifeboats zijn en hoe ik daar moet komen. Vanzelfsprekend moet ik meedoen als er een oefening is. Mij werd uitgelegd hoe je een zwemvest vast doet en hoe je een waterpak aantrekt. Zie bijgaande foto.

Gisteren bij het ontbijt lag er nog een bunkerschip naast onze boot. En ik sprak een man die ervoor zorgt dat precies opgemeten wordt dat het juiste aantal tonnage olie, deze keer 770 ton, ook geleverd wordt. Hij komt speciaal daarvoor aan boord en vertrekt weer als het bunkeren klaar is. Hij meet begin- en eindstanden en over het verschil moet overeenstemming zijn voordat er wordt afgerekend. Hij bespaart de maatschappij veel geld blijkbaar. Er worden, zo vertelde hij me, twee soorten olie geleverd, gasolie en een olie gemengd met chemisch afval. In Europa moeten ze volgens regels de eerste gebruiken, maar zodra de Europese grenzen voorbij zijn, wordt de tweede gebruikt die veel smeriger en milieuonvriendelijker is. En natuurlijk veel goedkoper. Ze zijn al tijden bezig een wereldstandaard vast te stellen. Maar door de macht van de olieproducerende landen, zegt de man, lukt dat niet zo maar.

Een bijzonder moment was het loskomen van de kade. Een loods was langszij gekomen om de boot een stukje de goede richting in te krijgen, maar verliet ons al snel. We lagen in de haven al vlak bij zee. Zo begon dan het grote ‘onthaasten’. Ik heb een tijdje op de brug gezeten, met een verrekijker, om alle land te zien verdwijnen. De stuurman roept welke koers er gevolgd moeten worden, en dat wordt dan hardop herhaald door een van de andere mannen. Overigens zijn er 30 mannen aan boord en geen een vrouw, behalve ik nu dan. Er is een foto van me gemaakt zodat deze op het overzicht van alle bemanningsleden geplakt kan worden. Gelezen, in ‘Een klein leven’ (dank je wel nog Marjo, mooi boek), en een van de films bekeken die Ramon had gedownload. Verder heb ik nog een wandeling gemaakt over de hele boot, aan beide zijden kun je langs en onder containers doorlopen. Ik moet nog vragen wat er allemaal in vervoerd wordt.

Tot slot, deze keer, wil ik nog iedereen bedanken voor de stimulerende, enthousiaste en leuke reacties die ik hieronder gekregen heb.


Reacties

Reacties

jos goos

Eindelijk echt afgevaren! Hou ons niet teveel op de hoogte, want dan raak je niet 'weg'.

Ramon

We zijn benieuwd naar hoe het eten is aan boord?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!