Over het eten aan boord valt weinig te klagen. Gisteren was er in het voor-, hoofd- en nagerecht maracuja verwerkt. Er waren blijkbaar veel vruchten ingeslagen in Martinique. Onderweg op deze reis wordt er op drie plaatsen voedsel ingeslagen: in Le Havre, Martinique en Costa Rica. Het eten is echt Frans. Veel vlees. Van mijn gewoonte thuis weinig of geen vlees te eten, komt hier niet veel terecht. Als je geen vlees zou eten krijg je niet echt een goed alternatief. Het meisje van het jonge stel is vegetarisch en meestal krijgt ze alleen maar meer van de rest, groente en een aardappelgerecht of pasta of zo. Er wordt niet iets anders voor haar gemaakt. De keuken is niet zo groot. Er zijn drie hulpen voor de kok die ook de crew en de gasten bedienen. De keuken ligt in het midden van twee eetruimtes, één aan stuurboordzijde waar de Filipijnen eten en de rest, en één aan bakboordzijde waar de officieren, kapitein en gasten eten. In de keuken is een trap naar beneden, waar enorme koelkasten staan en vriesruimte is. En kasten voor de houdbare spullen. Eigenlijk wordt alles in Le Havre ingeslagen en worden op de beide andere locaties alleen aanvullende dingen ingekocht. Zoals vers fruit en groenten. Wat gekookte groenten betreft heeft deze kok nog een ouderwetse aanpak. Alles wordt helemaal door en door gaar gekookt. Dat je tegenwoordig groenten en ook pasta’s met een ‘bite’ klaarmaakt is iets wat hem blijkbaar is ontgaan. De kok is ook vaak onvindbaar. Als je hem opzoekt om iets te vragen, weet niemand waar hij is. Maar er moet dus voor zo’n 30 à 35 mensen, waarvoor twee keer per dag een volledige warme maaltijd van drie of vier gangen gekookt wordt (’s avonds met vier gangen zijn twee daarvan wel kaas en fruit) voor 42 dagen voedsel aan boord zijn. Dat is nogal wat.

Vandaag startte voor de eerste keer het oplaten van de ballon voor het weerstation. Ik ben er speciaal vanmorgen vroeg voor opgestaan. De zeeman die dat deed moet dan eerst allerlei gegevens opzoeken en invoeren in een computerprogramma. De positie, de tijd, de windrichting, de snelheid van het schip, de luchtdruk, de temperatuur van de lucht en van het zeewater. Het systeem verwekt die gegevens en geeft dan op een bepaald moment akkoord (of niet natuurlijk). Dan moet er in een apparaat een sonde gekalibreerd worden. Die sonde moet aan de ballon bevestigd worden. Dat ging een keer mis, omdat er te veel wind stond. De ballon schoot weg voordat de sonde bevestigd was. Aan de sonde zit een v-vormig lipje, dat mag niet aangeraakt worden. De tweede keer schoot de wachtofficier hem te hulp, maar het ging ook nog niet goed. Toen werden de pogingen gestaakt. De andere keren vandaag gingen wel goed, maar heb ik niet gezien.

Daardoor belandde ik vandaag in het hospitaal aan boord. Niets serieus. Ik had het touw van de ballon waar ik natuurlijk met mijn neus bovenop stond toen ‘ie door de hevige wind losschoot tegen m’n voorhoofd aangekregen. Een schram. Met vond het nodig dat het werd gedesinfecteerd. Net daarvoor had iemand zijn vinger gebroken. Die was achter een deur blijven zitten. En die deuren hier aan boord zijn heel zwaar.