Per vrachtboot naar Midden-Amerika

Weer aan boord

Nou, nou, ik ben aan boord. Maar voordat het zover was …. Dat ging met heel wat irritatie gepaard. Ik kwam netjes op tijd aan. Ik was met de bus van Cahuita naar Limon gereden en had vandaar een taxi genomen naar de haven in Moin. De boot zou om 16.00 uur vertrekken en ik was om 10.30 uur bij de ingang van de haven. Mooi op tijd toch? Ik zag de boot liggen, op nog geen 200 meter afstand. Het duurde een uur voordat de ambtenaren (die echt helemaal geen woord Engels spraken, en mijn Spaans is nou ook weer niet zo goed, vooral als ze ook nog wat terugzeggen), door hadden dat ik geen immigratiepapier had, met een stempel, en dat had ik wel nodig. Niemand had me gezegd dat en waar ik dat moest krijgen. Maar goed, na veel heen en weer lopen van de taxi, die steeds maar door bleef tikken en steeds meer geld kostte, naar hun hokje en steeds weer bellen, met het schip, en met wie dan ook, en steeds weer andere menen die erbij kwamen, moest ik ergens wachten (de taxi kon toen vertrekken), dat mocht gelukkig in de schaduw, het was bloedheet. Maar ik begreep niet wat nou de oplossing van het probleem zou zijn. Dat frustreerde helemaal. Waar stond ik nou op te wachten? Na enige tijd kwam er een auto voorrijden en moest ik instappen. Het duurde even, maar toen herkende ik de man, vooral aan de muziek in zijn auto. Dezelfde man van de immigratiedienst had me twee weken geleden een lift gegeven vanaf de haven. Maar toen zat er nog een andere man voor in de auto en waren die de hele tijd met elkaar in gesprek. Nu gingen we weer terug naar Limon. Daar moest een formulier worden afgegeven, een stempel erop en klaar. En dan weer terug naar de haven in Moin. Ondertussen was al duidelijk geworden dat de boot op mij aan het wachten was. Ze waren al klaar met lossen en konden eigenlijk al vertrekken. Terug in de haven ging het wel allemaal redelijk snel. Ik probeerde de man van de immigratie duidelijk te maken dat die voortaan bij vertrek moet vertellen dat mensen zich bij terugkomst eerst bij de immigratiedienst in Limon moeten melden. Dat scheelt een taxi, een hoop frustratie en heel veel tijd, uiteindelijk bijna drie uur.

Eenmaal aan boord duurde het dan ook niet lang voor de boot vertrok. Ik kreeg weer veiligheidsinstructies van de safety manager. Maar nu hoefde ik dat gele pak niet aan te trekken. We liepen nu wel naar buiten, om de reddingsboten in het echt te zien.

Andere gasten? Jazeker, er zijn nog drie andere vrouwen, twee vriendinnen en een alleengaande. De twee vriendinnen gaan in de volgende haven, Cartagena, van boord. Toeval of niet, alle drie komen ze uit Zwitserland en spreken met elkaar een soort Zwitsers-Duits. Niets van te begrijpen.

Alhoewel het dezelfde boot lijkt, zijn er toch kleine verschillen. Ik stootte al twee keer mijn knie tegen het bureau omdat er hier een lade onder het blad zit, dat was bij de andere boot niet zo. Ik heb weer eenzelfde soort tweepersoonshut, alleen iets kleiner en alles in spiegelbeeld. En met de crew aan boord moet ik nog kennismaken. Behalve de kapitein. Die gaat over het internet. En dat heb ik nu al.

Reacties

Reacties

Jan

Nou nou en dat heet vakantie. Ach, wellicht hoort dit er nu eenmaal bij. Je bent weer op het schip en onderweg naar wederom een spannend avontuur. Veel plezier en geniet vooral. Ik ga maar golfen voor de verandering. Heb ik geen stempel voor nodig.
Groeten vanuit het koude kikkerland.

Thea

Gezellig dat je er weer bent.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!