Per vrachtboot naar Midden-Amerika

Kingston

We kwamen toch nog veel te vroeg aan bij Kingston, Jamaica. Gisteren hebben we zelfs nog heel wat uren stilgelegen, ook al had het schip de laatste dagen al zo ontzettend langzaam gevaren. Als het schip te lang met lage toeren draait is dat slecht voor de motor, vertelde de kapitein. Vanochtend zouden we om vier uur arriveren. Maar de loods bleek pas om 7 uur aan boord te komen. We waren niet het enige schip dat de haven binnen wilde: er lagen heel wat schepen te wachten.

Ik zat me steeds af te vragen hoe het schip wordt vastgelegd aan de kade, nu zag ik het. Er wordt vanaf het schip een lichte, dunne lijn met een enorme kracht naar de wal gegooid, die wordt daar door iemand opgevangen of opgepakt (het gaat ook wel eens mis, maar dan volgt een nieuwe poging), en aan die lijn zit verderop een stevige dikke kabel vast. Deze dikke kabel wordt dan naar de wal getrokken en aan de bolders vastgemaakt. En zo volgen de andere kabels. Het schip ligt, op dit moment, aan vier kabels vast, twee voor en twee achter.

Ik had eerder al de cadetten gevraagd of ze wisten of ze van boord zouden gaan. Dat bleef lang onduidelijk. Ook leek er verder niemand aan land te gaan. Later hoorde ik dat de cadetten pas na de lunch zouden gaan. Nou had ik niet zo veel zin om de hele ochtend verloren te laten gaan, dus besloot ik op eigen houtje te gaan. Het duurde nog wel een hele tijd voordat alle formaliteiten (douane, immigratie) waren verricht, en die zijn niet mals hier, daar zijn ze serieus enige tijd mee zoet. Dan pas mag je van boord. Nou wist niemand hoe dat er hier aan toe ging. Vaak zijn de opvarenden al eens eerder in de havens geweest en weten ze hoe het daar werkt. Maar niemand kon me vertellen hoe het in Kingston werkt. Er werd een mevrouw aan boord gestationeerd (de guardsman, maar dat kan dus ook een vrouw zijn), en die noteerde alles van me, controleerde wat in mijn rugzak zat, ze vertelde dat ik met een bus die over het haventerrein reed, mee kon rijden naar de poort. Bij de poort moest ik weer alle papierwerk laten zien, ik had een brief meegekregen van de mevrouw aan boord, en werd bevraagd en verder geleid naar mijn ‘agent’. Deze agent, een CMA CGM medewerker, zorgt er o.a. voor dat mensen naar een dokter of tandarts gebracht worden, en zorgt verder voor alle logistiek in de haven. Hij belde een taxi voor me. Gelukkig had ik deze bestemming wel voorbereid, ik wilde eerst eigenlijk naar het Bob Marley Museum gaan, maar dat bleek op zondag niet open te zijn. De taxichauffeur zou overigens de hele tijd bij me blijven. Dat bleek achteraf wel handig, want Kingston heeft niet echt een overzichtelijk oud centrum waar van alles te zien is. Of waar dingen op loopafstand te bezoeken zijn. Volgende bestemming op mijn lijstje was Devon House, een prachtig oud huis van de eerste zwarte miljonair hier, die zijn geld verdiende met koffie, de beroemde Blue Mountain koffie. Daar was overigens het lekkerste ijs van heel de wereld te krijgen, volgens de taxichauffeur. Als ik dat eenmaal geproefd had, zou ik zeker terugkomen, zei hij. Vervolgens naar het standbeeld van Bob Marley, ergens bij een sportveld. Een vreemde plek voor een muzikant.

Op de terugweg aan de poort en bij de mevrouw aan boord weer hetzelfde riedeltje, rugzak open, laten controleren, papier en pasje laten zien, gele hesje aan, dan op de bus wachten, en vervolgens het laatste stuk, dat is natuurlijk wel een gevaarlijk stuk, als de containertransportwagens (ik weet niet hoe ze heten, van die hoge dingen die over een container heen rijden en ‘m dan optillen) af en aan rijden met containers en dan ook nog eens de kranen die over de rails langs het schip kunnen bewegen. En dat stuk moet je oversteken om bij het schip te komen. Daar is dat lichtgevende gele hesje voor, zodat iedereen je beter kan zien.

Vanavond vertrekken we naar Panama.

Reacties

Reacties

Hans

Niks protesteren met een ‘gilet jaune’, maar gewoon om over te steken.
(bewaar ‘m maar, voor als je nog eens in Frankrijk wilt oversteken).

Henk

Ondanks alles klinkt het toch wel heerlijk relaxed Ina.
Heb je mijn vorige berichtjes nog ontvangen, zie ze niet terug.

Yessica

Erg leuk om te lezen!
En volgens mij was Bob een fanatieke voetballer :-)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!