Ik moet nog wat over gisteren vertellen. Gisteren was de shop open: meerdere kasten op het begane gronddek, die normaliter op slot zitten en waarvan de kapitein zorgvuldig de sleutels bewaakt. In het dagelijkse printje dat bij de lunch op de tafels ligt staan, onder de menu’s voor lunch en diner, regelmatig opmerkingen als: vannacht gaat de tijd weer een uur terug, of, zoals gisteren, de shop is om 18.00 uur open. Eerder was dat ook al eens gebeurd, maar dat had ik blijkbaar gemist of het belang ervan was mij ontgaan. Ik wist het naderhand wel omdat de andere gasten toen wat gekocht hadden. Deze verkoop kan blijkbaar alleen als we in internationale wateren varen, omdat er dan geen accijns betaald hoeft te worden, waardoor de prijzen laag zijn. Vlakbij de kasten hangen lijsten aan de wand met wat er verkocht wordt en er hangen briefjes waarop je moet schrijven wat je hebben wilt, en je naam. Die briefjes worden door de kapitein verzameld zodat hij weet wat je moet afrekenen. Dat wordt blijkbaar later gedaan. Er verzamelden zich heel wat mensen in de gang. De lijsten bevatten vooral alcohol, sigaretten en dagelijkse dingen als tandpasta, deodorant of scheerspullen. Soms zwaar gebukt onder het gewicht van flessen drank en trays met bier, vertrokken de mannen naar hun hut. Nu lijkt het misschien zo dat dat voor iedereen persoonlijke aankopen waren, maar ik denk dat het ook mogelijk is dat sommige mensen geld bij elkaar leggen en gezamenlijk zo’n fles drank of trays met bier kopen. Of hun aankopen met anderen delen.

Na het diner werd ik, voor het eerst, uitgenodigd door de Filipijnen om wat te komen drinken. Ze hebben hun eigen ontspanningsruimte. Ik was zeer verrast toen ik daar binnenkwam. Het leek wel een studio. Er stonden standaarden met microfoons erop. Op een kruk gezeten zat iemand gitaar te spelen. Daarnaast zong iemand in een microfoon. Toen er nog meer mensen kwamen binnenvallen ging uiteindelijk de televisie aan en werd daarop een karaokeprogramma aangesloten en de geluidsinstallatie. Ze vroegen aan mij wat ik wilde zingen, maar meer dan een liedje van Adele kan ik waarschijnlijk niet woordelijk meezingen. Nou hoeft dat natuurlijk ook niet, ik wist ook helemaal niet hoe dat werkte, maar er zijn lange, lange lijsten met nummers en als je een nummer aanklikt, krijg je de muziek te horen en komt de tekst van het liedje in beeld. Steeds twee regels en de kleur van de letters van de woorden verandert naarmate het langzamer of sneller gezongen moet worden, zo kun je ook zien waar je bent. De Filipijnen hadden bijzonder veel plezier in het zingen en sommigen van hen hadden echt een goede stem. De grap zat er vooral in dat het programma ook een soort wedstrijdelement bevatte. De zangprestaties werden beoordeeld met een cijfer, met 100 als hoogste. Als iemand dat dan haalde werd er voor diegene die gezongen had geklapt en gejoeld. De microfoon werd steeds aan iemand anders doorgegeven, zodat iedereen aan de beurt kwam. Ik heb mijn beurt maar voorbij laten gaan. Later heb ik nog wel even staan dansen.

Op mijn vraag de volgende dag of zo’n feestje vaker plaats vindt zei de stuurman: ‘eigenlijk alleen als de shop open is geweest’. Ik had echter niet gemerkt dat alcohol bij al dit plezier ook een belangrijk ingrediënt was.