Alhoewel ik de wekker vroeg had gezet, om kwart over vier, want om half vijf zouden we aankomen in Pointe à Pitre, en dat wilde ik graag meemaken, was ik toch nog te laat. Blijkbaar was het laatste stuk snel gegaan. Ik had graag gezien dat de loods, de pilot, aan boord kwam om de weg te wijzen in de haven. Maar we waren al aan het aanmeren. De eerste kabels om het schip vast te leggen, lagen er al. Boven op het dek waren ook de twee andere gasten die zo, na het ontbijt, van boord zouden gaan. Ze hebben een auto gehuurd, blijven vier dagen op Guadeloupe en vliegen dan terug naar Frankrijk. Ze boden me aan om met hen mee te rijden, en me ergens af te zetten, maar het leek verstandiger om met de drie kadetten die echt wel van boord mochten, samen te gaan, zodat ik ook wist hoe ik weer terug moest komen naar de haven. Na na het ontbijt afscheid van hen genomen te hebben, vertrokken we. We moesten een eind lopen vanaf het schip. Er lag, tot mijn verrassing, ergens een shuttleboot te wachten om ons naar de andere kant van de haven te brengen. We gingen in het centrum aan land.

De drie kadetten zouden verderop naar het strand gaan en ik liep langs een kleine markt langs het water, waar onmiddellijk de Antilliaanse geuren en kleuren me overvielen. Groenten, kruiden, fruit. Papaja, kokosnoten, kleine banaantjes. Te koop aangeboden door vrouwen. Aan de andere kant van het water stonden mannen vis schoon te maken.

Vanaf de boot al had ik een bijzonder gebouw gezien. Daar ging ik naar toe. Het bleek een slavenmemorial te zijn, het Mémorial ACTe, oftewel (officieel): het Centre Caribeen d’Expressions et de Memoire de la Traite et de l‘Esclavage. Er was een tentoonstelling in het enorme gebouw: Le modèle noir. Met ondertitel: De Géricault à Picasso. Het kwam in me op dat ik daar ergens al eens over gelezen had. Maar ik moet bekennen dat ik nog nooit van Géricault gehoord had. Voor degenen die zijn naam ook niets zegt: hij leefde van 1791-1824. Hij werd hier gepresenteerd als de eerste schilder die zwarte mensen als gewone mensen schilderde, die ook een naam hadden. Hij behoorde tot een beweging die pleitte voor de afschaffing van de slaverij. Dat gebeurde al eens in 1794, maar Napoleon introduceerde de slavernij weer in 1802 in het Caribisch gebied, om te bouwen aan een machtig Frans rijk in Amerika. Uiteindelijk werd de slavernij definitief in 1848 in de Franse koloniën afgeschaft. In de Nederlandse koloniën moesten ze nog een paar jaar wachten voordat dat gebeurde.

Verder maakt Point à Pitre als stad, tenminste in het gedeelte waar ik ben geweest, een overwegend armoedige indruk. Als je, zoals ik vroeger wel eens deed, oude vervallen huizen wilde fotograferen, had je hier niet veel moeite hoeven doen om die te vinden, in alle stadia van vervallen, verwaarloosd, verlaten, ingestort en afgebrand.

Overigens ziet de haarmode voor donkere vrouwen er hier als volgt uit: het haar wordt superkort geknipt. Dan gaat er een kleurtje overheen, blauw, of paars, oranje, blond. Maar alleen bovenop, niet aan de zijkanten of achterkant.

Vanavond vertrekken we weer, naar Martinique.