Per vrachtboot naar Midden-Amerika

Onderweg naar Panama

Shakers, zo noemde de kapitein ze. Het schudden van de boot. Het lijkt net alsof de stoel waarop je zit uit elkaar gaat vallen omdat de poten alle vier schuddend een andere kant uit willen. Of dat je de laatste trein neemt en dan hardhandig uit je droom wordt wakker geschud door de schoonmakers. Dat gebeurt dan niet voortdurend, maar zo nu en dan word je erdoor verrast. Dat komt doordat de golven behoorlijk hoog zijn, terwijl de boot niet vaart maar drijft. Zoals de stuurman van dienst het omschreef: het lijkt alsof de boot tegen de golven zegt: ‘Hit me’. De boot is op drift, om olie uit te sparen. We bewegen door de stroom en de wind. Omdat deze het schip voor een groot deel de goede kant op sturen, terwijl we alle tijd hebben, is hiervoor gekozen. Het laatste stukje zal er wel weer op de motor bijgestuurd worden om op de juiste koers te komen.

Dat was gisteren en eergisteren. Eergisteren waren de golven nog niet zo hoog en waren er geen ‘shakers’. Sinds gisteravond 22.00 uur varen we weer op de motor. Dat is ook om een enigszins rustige nacht te krijgen zodat iedereen kan slapen (behalve de stuurman die de wacht heeft), zonder door elkaar geschud te worden.

Er is weinig te doen: lezen, een wasje draaien (op alle verdiepingen met de hutten van crew en gasten zijn was- en droogmachines te vinden, en dan is er nog een grote wasruimte waar de uniformen van de mannen en het beddengoed en tafellinnen worden gewassen), zwemmen, sporten, over de zee uitkijken, foto’s maken van zonsondergangen (voor zonsopgangen ben ik te laat wakker), en ik maak een praatje met de stuurman van dienst, die altijd vier uur achter elkaar in zijn eentje op de brug staat en dan afgelost wordt, en ook vaak wel om een praatje verlegen zit. Soms gaat het over het huis dat iemand laat bouwen net buiten Manilla (alle stuurmannen zijn Filipijnen, die krijgen daar overigens een veel gedegener opleiding dan de Fransen in Marseille: ze leren er ook op de sterren te varen), of over de zorgen die iemand zich maakt omdat zijn vriendin voor drie jaar een baan aan wil nemen in Zuid-Korea, of dat het zo moeilijk is als zeeman een vriendin te vinden. Als het iemand is die je al lang kent, van school bijvoorbeeld, of al lang vrienden mee bent, is dat makkelijker dan als je net iemand ontmoet en dan na 2 maanden gelijk al voor 6 maanden moet vertrekken. Hoe moet je dan iemand leren kennen? Je moet als zeeman blijkbaar ook gelijk op andere dingen letten: het gaat er niet alleen om dat iemand er leuk uitziet, maar dat het iemand is met een eigen carrière, zelfstandig is, met geld kan omgaan, verantwoordelijkheidsgevoel heeft, en vooral, niet gelijk in de armen van een andere man loopt, als je lang van huis bent. Kortom, bijna onmogelijk, was de treurige conclusie van deze stuurman.

Morgenochtend vroeg komen we in Panama aan. We gaan in een noordelijke haven aan land: Manzanillio. Of ik van boord kan, weet ik nog niet. We blijven er niet lang.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!